فولاد زنگ نزن آستنیتی بزرگترین خانواده فولادهای زنگ نزن است که حدود دو -سوم کل تولید فولاد ضد زنگ را تشکیل می دهد. آنها دارای یک ریزساختار آستنیتی هستند که یک ساختار کریستالی مکعبی-مرکز است. این ریزساختار با آلیاژ کردن فولاد با نیکل و/یا منگنز و نیتروژن کافی برای حفظ ریزساختار آستنیتی در تمام دماها، از منطقه برودتی تا نقطه ذوب، به دست می‌آید.[48] بنابراین، فولادهای زنگ نزن آستنیتی با عملیات حرارتی قابل سخت شدن نیستند، زیرا آنها دارای ساختار یکسانی در تمام دماها هستند.
فولادهای زنگ نزن آستنیتی را می توان به دو زیر گروه زیر- سری 200 و سری 300 تقسیم کرد:
سری 200آلیاژهای کروم-منگنز-نیکل هستند که استفاده از منگنز و نیتروژن را به حداکثر می‌رسانند تا استفاده از نیکل را به حداقل برسانند. به دلیل افزودن نیتروژن، آنها تقریباً 50 درصد استحکام تسلیم بالاتری نسبت به ورق های فولادی ضد زنگ سری 300 دارند.
نوع 201 از طریق کار سرد قابل سخت شدن است.
نوع 202 یک فولاد ضد زنگ همه منظوره-است. کاهش میزان نیکل و افزایش منگنز باعث مقاومت ضعیف در برابر خوردگی می شود.
سری 300آلیاژهای کروم-نیکل هستند که ریزساختار آستنیتی خود را تقریباً منحصراً با آلیاژ نیکل به دست می‌آورند. برخی از گریدهای بسیار{1}}آلیاژی حاوی مقداری نیتروژن برای کاهش نیاز به نیکل هستند. سری 300 بزرگترین گروه و پرکاربردترین است.
نوع 304: بهترین-گرید شناخته شده نوع 304 است که به ترتیب به دلیل ترکیب 18 درصد کروم و 8 یا 10 درصد نیکل، به 18/8 و 18/10 نیز معروف است.
نوع 316: دومین فولاد زنگ نزن آستنیتی معمولی نوع 316 است. افزودن 2 درصد مولیبدن مقاومت بیشتری در برابر اسیدها و خوردگی موضعی ناشی از یون های کلرید ایجاد می کند. نسخه‌های کم کربن، مانند 316L یا 304L، دارای محتوای کربن زیر 0.03 درصد هستند و برای جلوگیری از مشکلات خوردگی ناشی از جوشکاری استفاده می‌شوند.
